Vrijheid en de droom van wereldvrede

door Paardestaart

‘Iemands vrijheid houdt op waar die van anderen begint.’
Is dat een goeie, spaarzame definitie?
Want dan zijn we in onze democratie dat sober ideaal al ruim voorbij, lijkt me. We hebben onze vrijheid ingewisseld voor het soort gezapigheid dat je in je handen gestopt krijgt als surrogaat: het democratisch gekozen alternatief. Meestal een compromis van alternatieven waar je sowieso niet om gevraagd had; het resultaat van een partijtje handjeklap tussen bovenbazen.

Is dat echt onvermijdelijk, en inherent aan democratie?
Of lijkt dat maar zo omdat de staat een veel te groot deel van ons leven is gaan bepalen?
Stel dat je niet meer zou leven als kind of minvermogende, maar als een vrij en volwassen individu, dat zijn leven en dood maximaal bepaalt – zouden we dan over minder of juist meer vrijheid beschikken?

Zijn de grenzen die soevereine mensen vrijwillig in acht moeten nemen omdat ze de vrijheid van anderen respecteren, op straffe van het verlies van hun eigen bewegingsruimte, niet logischer, minder arbitrair en beter te verdragen?
Ze vergen wel een veel beschaafder soort mens, lijkt me – niet het soort dat door middel van verkeerd begrepen assertiviteit het recht van de sterkste uitoefent, omdat niet zijn begrip en zijn zelfdiscipline grenzen stellen aan zijn gedrag, maar vooral de weerbaarheid van beminden en buren.

De betutteling die wij ons laten welgevallen in ruil voor 'zekerheid' en flierefluiterij doet onvermijdelijk afbreuk aan het sociaal contract, en verleidt de 'boven-ons-gestelden' tot alsmaar meer bedilzucht en machtswil.

Het is geen toeval dat het establishment het volk, maar ook zichzelf in slaap heeft gesust, en getuige het gedrang aan onze nationale en onze persoonlijke grenzen is dat de Tokkies dezer wereld niet ontgaan.

Dit is natúúrlijk in het hele Westen zo. Het verschijnsel is veel groter dan ons land, want het berust op een alom aangehangen maar twijfelachtige premisse: de schijnbaar redelijke formulering van een droom van orde en vrede – in een schots en scheve wereld nota bene – waarop niettemin het hele politieke denken in het Westen is gebaseerd.

Ons weldoorvoede wereldkwartjepartje beraadt zich in alle ernst over dierenrechten, het homohuwelijk, wereldvrede en het basisloon, terwijl de andere driekwart de messen slijpt en likkebaardend probeert onze lipbewegingen te ontcijferen om te besluiten of de tijd al rijp is voor de kill.

Volgens onder meer David Yerushalmi van Sane (Society of Americans for National Existence) is ons denken over vrijheid en zelfbeschikkingsrecht een logische voortzetting van een ideaal dat veel ouder is dan liberalisme of conservatisme: de ‘wereldstaat’ - van allemaal één zijn, met één regering en zo, en dan dus zomaar vanzelf vrede voor altijd. Volgens Sane is dat een verkeerd uitgangspunt.
Men pleit daar heel astrant voor de herwaardering van de nationale staat omdat een nauwkeurige definiëring van 'je naaste' volgens Sane voorlopig een veel reëler uitgangspunt biedt dan vage dromen over de leeuw naast het lam, en de broederschap van álle mensen.

De politieke vertaling van de droom van het vredig samengaan van volken en staten dateert uit de veelgeroemde en onbetwiste Verlichting die – volgens Yerushalmi ten onrechte – veronderstelt dat de ‘wereldstaat', de ontmanteling van onze essentiële verschillen, waaronder bijvoorbeeld de scheiding van kerk en staat, en de slechting van grenzen, het panacee voor alles is.

Hij wijst daarbij op de instelling van internationale instanties en de verdere trend naar federalisering zoals die onder meer dreigt te resulteren in de superstaat EU. Met als gevolg dat dat de nationale staat, volgens hem de neerslag van een organisch gegroeide verwantschap van mensen die uiterlijk, innerlijk en cultureel sterk op elkaar lijken, het onderspit dreigt te delven, hetgeen niet in meer vrede zal resulteren, maar juist in meer onenigheid.

De opgelegde statelijke eenheid is niet meer dan dat: opgelegd, en hij wijst op de Sowjet-Unie die prat ging op 'de sowjetmens' terwijl er op de ineengestorte ruïnes naderhand gewoon Russen, Oekraïnen, Azeri, Oezbeken en Tsjetjenen bleken te wonen, die driftig doorgingen waar ze een eeuw geleden gebleven waren.

Om het ideaal van 'de wereldstaat' verwezenlijken, gaan wij roekeloos voorbij aan taaie menselijke trekjes, en nemen een levensgevaarlijk voorschot op het koninkrijk g*ds.