(Juridische) jihad in India

De godsdienst-van-de-vrede die is gekaapt door een piepkleine minderheid van extremisten staat er weer mooi op: de wederwaardigheden van Taslima Nasrin.

Nadat de Belgaalse schrijfster Taslima Nasrin op 9 augustus tijdens de presentatie van de vertaling van haar boek Shodh in Hyderabad was bekogeld met bloempotten, een lederen koffer en met een stoel bedreigd door – nota bene – een aantal volksvertegenwoordigers, sprak een Indiase imam afgelopen week alweer een fatwa over haar uit wegens belasteren van de islam en de profeet.

De imam loofde direct na het vrijdaggebed een ‘onbeperkt geldbedrag’ (hoeveel zou dat zijn?) uit aan degene die Nasrin zou doden. Dat moet gebeuren als de deelstaatregering zijn eis – deportatie – niet inwilligt. Onder de Indiase wet staat op het bevorderen van disharmonie en haat tussen religieuze groepen een maximale gevangenisstraf van drie jaar. Een politiewoordvoerder in Hyderabad zei dat ze is aangeklaagd wegens ‘kwetsen van de moslimgevoelens’. Dat valt ook onder deze wet (maar koranpassages als 'dood de ongelovigen waar je hen maar kunt vinden' of 'joden zijn apen en zwijnen' bevorderen juist de vrede).
Nasrin schrijft over de belabberde behandeling van hindoes in het overwegend islamitische Bangladesh en de vele verkrachtingen van vrouwen in moslimsamenlevingen.

Taslima Nasrin, opgevoed als moslim, nu atheïst en bekend van haar autobiografie Wild Wind, heeft vanaf 1993 al fatwa’s gekregen naar aanleiding van haar kranteartikelen en boeken. Haar boeken zijn in Bangladesh verboden, haar paspoort werd geconfisqueerd en ze is meermalen met de dood bedreigd door islamitische fundamentalisten die een premie op haar hoofd zetten.
In 1994 eisten islamisten dat ze moest worden opgehangen na een interview in The Statesmen waarin ze zei dat de koran ‘grondig herzien’ diende te worden. Ze moest voor de rechter komen wegens godslastering en ging de gevangenis in. Na twee maanden werd ze op borgsom vrijgelaten en verliet het land. Ze leefde meer dan tien jaar in ballingschap in Zweden. Ze kan nog steeds niet veilig terug naar Bangladesh en heeft onlangs het Indiase staatsburgerschap aangevraagd omdat op het subcontinent haar taak ligt en ze zich met die cultuur het meest verbonden voelt.

Nasrin ontving in 1994 de Sacharowprijs voor Vrijheid van Gedachten van het Europese parlement en ook andere internationale onderscheidingen. Haar boeken zijn in twintig talen vertaald, maar in Bangladesh nog steeds verboden. Drie jaar geleden beschuldigde een hoge Indiase geestelijke haar ervan een ‘joodse spionne’ (sic) te zijn. In datzelfde jaar arresteerde de politie een man die haar met de dood had bedreigd. Toen ze in 2005 een anti-oorlogsgedicht voordroeg aan Bengaalse immigranten in New York moest ze het podium verlaten omdat ze werd uitgejouwd.

Afgelopen maart werd Nasrin in India wederom met de dood bedreigd door een extremistische moslimorganisatie. Deze loofde een premie van 500.000 rupies (bijna 9000 euro) uit voor haar hoofd. De enige manier om hier onderuit te komen, was als ze haar excuses zou aanbieden, haar boeken zou verbranden en het land zou verlaten.

Een moslimpartijleider die meedeed aan de aanvallen op 9 augustus zei ter rechtvaardiging: ‘We maken ons niet druk om onze status als parlementariër. We zijn vóór alles moslim. En het is onze verantwoordelijkheid hen op de proef te stellen die iets tegen de islam inbrengen op wat voor manier dan ook.’
Nasrin had zich teruggetrokken in een hoek. Ze noemde de aanval ‘barbaars’, maar zwoer dat ze het hoofd niet zou buigen. Vele Indiase moslims vonden dat de aanval op Nasrin niets te maken had met aantasting van de vrijheid van meningsuiting. Integendeel, het was een aanval op het aantasten van de vrije meningsuiting door Nasrin!

Op de boekpresentatie hing een spandoek met een vergelijkbaar staaltje moslimlogica: ‘Als je Taslima en Rushdie herbergt, dan verdrijf je alle moslims uit dit land.’ Moslims nemen het hoog op als ze het gevoel hebben dat iemand hen belachelijk maakt. Ze schieten dan al snel in de slachtofferrol en dreigen soms zelfs met geweld. Deze rare gewoonte wint ook veld in Nederland, andere Europese landen met veel moslimimmigranten en de Verenigde Staten.

Het leidt ertoe dat de ontvangende landen zich in alle bochten wringen om de gevoelige moslimziel te ontzien, tot zelfcensuur en een oproep tot inbinden aan toe. Dat vertraagt de integratie. Mohammedaanse woordvoerders die aanstoot nemen aan uitspraken van ongelovigen, gaan niet met hen in debat – en grijpen dus niet de kans die iedereen heeft in een vrij, democratisch land op het aantonen van je eigen waarheid en het weerleggen van wat je opponent zegt.
In plaats daarvan, schreef Robert Spencer op JihadWatch, demonstreren dit soort moslims hun ‘algehele intellectuele bankroet’ en gaan ze dreigen. Met rechtszaken of erger.