De omverwerping van het onderwijs, les 1

Alan Caruba

De Nederlandse overheid heeft het onderwijs om zeep geholpen. Ook in de VS worden kinderen dommer gemaakt op school. Lees en huiver van herkenning.

Ik wil wedden dat u denkt dat de problemen met onze scholen van recente datum zijn. Fout. Ze zijn begonnen in de jaren ’60 [zie noot 1]. Degenen die de omverwerping van ons onderwijssysteem hebben geïmplementeerd, proberen ruim onder de radar van het publieke bewustzijn te vliegen, heimelijk en dubbelhartig als ze zijn. Hun aanpak heeft reeds de ontwikkeling van vele duizenden kinderen belemmerd.

In dit commentaar en de drie die nog zullen volgen, loods ik u door de geschiedenis van dit probleem heen met behulp van een bijzonder boek uit 2000, De opzettelijke debilisering van Amerika, geschreven door Charlotte Thomson Iserbyt [zie noot 2]. De feiten die ik met u wil delen, zijn te vinden in het vuistdikke onderzoekshandboek van deze voormalige hoge beleidsambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Onderwijs die de hoofdader ontdekte, kopieerde en vluchtte. Zij is een van Amerika’s ondergewaardeerde helden.

Zoals Iserbyt aantoont, zou het Amerikaanse onderwijs zich vanaf de jaren ’60 ‘voortaan bezighouden met het belang van de groep in plaats van het belang van het individu. Het doel van het onderwijs verschoof naar de emotionele gezondheid van de leerling en niet zijn academische vorming. De jaren ’60, weet u nog? Seks, drugs & rock’n roll? Drop out, tune in, and turn on? Ongeveer alles wat verkeerd is aan het Amerika van vandaag is ontstaan in dit pathetische decennium met zijn jeugdige genotzucht.’

In 1965 werden er twee belangrijke federale initiatieven ontwikkeld met geld dat vrijkwam dankzij de Wet op het basis- en voortgezet onderwijs die dat jaar was aangenomen. Het ene was het ‘Gedragswetenschappelijke onderwijsprogramma voor leraren’ (1965-1969) en het andere was de publicatie van ‘Stappenzetters voor innovatie’, een 584 pagina’s tellende catalogus van gedragsveranderingsprogramma’s die van regeringswege op scholen moesten worden gebruikt.

Ik herhaal: een catalogus voor gedragsveranderingsprogramma’s! We hebben het niet over een programma om leerlingen iets bij te brengen. We hebben het over programma’s om kinderen in het onderwijssysteem te indoctrineren teneinde hen te laten geloven in waarden die in strijd zijn met de waarden waarop ons land is gebouwd.
In het kort was de bedoeling een generatie Amerikanen in het leven te roepen die de Verenigde Naties als hun nieuwe ‘natie’ zouden omhelzen; niet de Verenigde Staten, maar een mondiale natie met een wereldeenheidsregering. Het laatste wat deze samenzweerders wilden, was een natie van individuen die zelfstandig konden nadenken. Dit is waar we in terecht zijn gekomen met Bill Clinton, de klassieke jaren-’60-streber.

Iserbyt schrijft: ‘In 1960 werd in Parijs het Verdrag over Onderwijs, Wetenschap en Culturele Organisaties van de VN ondertekend. Dit verdrag legde de basis voor de beheersing van het Amerikaanse onderwijs – zowel openbaar als particulier – door VN-organen en -vertegenwoordigers.’
Trek nu een lijn tussen de puntjes. In 1960 werd het rapport ‘Sowjet-onderwijsprogramma’s: grondbeginselen, curricula, lerarenvoorbereiding’ gepubliceerd onder auspiciën van het Amerikaanse ministerie van Gezondheid, Onderwijs en Sociale Zaken. Het was de blauwdruk voor de hervorming van school-naar-werk die zou plaatshebben en het leunde op de ‘geconditioneerde-reflextheorie van Pavlov’. De psycholoog B.F. Skinner is het meesterbrein achter gedachtenbeheersing en conditionering en hij was de goeroe achter de rotzooi die vandaag de dag in de VS voor onderwijs doorgaat.

Het is zelfs nu nog nauwelijks voorstelbaar dat de VS de benadering van de Sowjetcommunisten overnam. In 1961 probeerde de Republikeinse afgevaardigde John M. Ashbrook het Congres te waarschuwen voor wat er gaande was. Hij citeerde uit een document van genoemd ministerie, ‘Een federale toekomstagenda’, en hij noemde het nieuwe onderwijsprogramma ‘een blauwdruk voor complete controle en sturing van onze scholen door Washington.’ Hij had gelijk.

Om die reden is de enige onderwijshervorming die dit land nodig heeft de totale eliminatie van het ministerie van Onderwijs. Dat zal niet gebeuren. Net als we nu pas ontdekken dat de communistenjagers van de jaren ’50 gelijk hadden met hun bewering dat het departement van Buitenlandse Zaken vergeven was van de communisten, zal niemand nu geloven dat het departement van onderwijs is gemodelleerd naar communistische theorieën.


Noot 1
Caruba's artikel uit 2001 maakt gebruik van het boek 'The Deliberate Dumbing Down' van Charlotte Thomson Iserbyt, dat hier gratis te downloaden valt. Iserbyt gaat veel verder terug. Het ‘papieren spoor’ van de omverwerping van het onderwijs begint in de 18de en 19de eeuw, toen de kiem al werd gezaaid. Begin 20ste eeuw keerde het tij.

Noot 2
Charlotte Thomson Iserbyt begon haar verzet tegen het Amerikaanse onderwijssysteem in 1973, toen haar zoon op een dag van school kwam met een paars vel papier met een ‘smiley’ erop, getiteld Alles Over Mij. ‘De vragen waren allemaal erg persoonlijk’, schrijft ze in haar boek 'The Deliberate Dumbing Down of America', ‘en wel zodanig dat mijn zoon zich gedwongen voelde om te liegen, want hij wilde geen intieme dingen over zijn ouders en broer vertellen.’
Het doel van de vragenlijst was achter de denkwereld en gevoelens van de leerling te komen. Gewapend met deze informatie ‘zou het gemakkelijker zijn voor de openbare school om zijn waarden en gedrag te veranderen – uiteraard zonder medeweten van het kind of toestemming van zijn ouders.’

Iserbyt werd onderwijsactiviste. Ze ging in het schoolbestuur, richtte een vereniging voor kritische ouders op en werd uiteindelijk adviseur op het departement van Onderwijs van de regering-Reagan. Daar kwam ze na een analyse van subsidieaanvragen van ‘veranderingsmanagers’ tot de conclusie dat wat er mis was in het Amerikaanse onderwijs het resultaat was van een georkestreerde poging van een ‘transnationale’ elite om het systeem naar hun hand te zetten. Toen ze een belangrijk document liet uitlekken aan de pers werd ze ontslagen.
Iserbyt schreef haar boek om het grote publiek te confronteren met de onprettige waarheid over hun overheid. Ze wil dat ouders toegang krijgen tot alle beleidsdocumenten die in haar ogen kinderen klaarstomen voor een soort socialistisch-fascistische wereld waarin ze zullen moeten leven als wij er niets tegen doen.